Το ΑΚ47 αποτέλεσε παράγωγο της εποχής του. Ένα από τα βασικά διδάγματα του Β’ ΠΠ ήταν πως ο ίδιος ο τρόπος πολέμου είχε αλλάξει. Από τότε και πέρα θα μιλούσαμε για πόλεμο ελιγμών με ταχυκίνητες μονάδες που θα ενέπλεκαν τον εχθρό σε μικρές αποστάσεις με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όγκο πυρός.
Μαζί με τις τακτικές άλλαξε και ο οπλισμός και το ΑΚ47 αποτελεί την καθαρή ανόθευτη κρυστάλλωση αυτού που ονομάζουμε Assault Carbine. Πολύ απλά αποτελεί μια μικρότερη και ελαφρότερη σχεδίαση σε σχέση με τα κύρια τυφέκια της εποχής (βλ. Mossin Nagand, M1 Garand), και μάλιστα χρησιμοποιεί ένα μικρότερο και πιο “αδύναμο” φυσίγγιο.
Αυτή η μετεξέλιξη του τυφεκίου μάχης επέβαλε και την αλλαγή στην μορφή και την λειτουργικότητα του τυφεκίου. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η τοποθέτηση των πίσω σιδηρών σκοπευτικών στο μπλοκ της κάνης λίγο πιο μπροστά από τη θέση της θαλάμης.
Η θέση δεν είναι τυχαία γιατί εξυπηρετεί άριστα τον ρόλο του τυφεκίου αυτού. Αν μελετήσει κανείς τα τυφέκια κυνηγίου επικίνδυνων θηραμάτων, όπου το ζητούμενο είναι οι γρήγορες βολές (βολές αντίδρασης σε έναν κινούμενο στόχο σε αποστάσεις αναπνοής) θα δει την ύπαρξη διπλών σκοπευτικών στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Το σημείο αυτό είναι ιδανικό γιατί προσφέρει ταχύτητα στην σκόπευση αλλά και στην εμπλοκή του στόχου δίνοντας ταυτόχρονα στον χρήστη μεγαλύτερο περιθώριο περιφερειακής όρασης. Θυσιάζει όμως την ακρίβεια σκόπευσης δημιουργώντας μεγαλύτερο περιθώρια λάθους ευθυγράμμισης των σκοπευτικών.
Την ίδια ακριβώς φιλοσοφία υιοθέτησε και ο μεγάλος Jeff Cooper στο Gunsite Scout Rifle του (παράδειγμα 1 και 2), τοποθετώντας μια σκοπευτική διόπτρα ακριβώς στο εν λόγω σημείο. Ήταν τέτοια τα οφέλη που με σωστά εκπαιδευμένους χρήστες το Scout Rifle απέδωσε αξιοπρεπέστατα – αν και με κινητό ουραίο- απέναντι στο Μ16 στις ασκήσεις ταχείας αντίδρασης του Αμερικανικού Στρατού.
Το νέο Ruger Scout Rifle με την ράγα Picatinny για την προσαρμογή σκοπευτικών βοηθημάτων.
Επιστρέφοντας στο ΑΚ47 η θέση των σκοπευτικών επέβαλε και την τοποθέτηση του κοντακίου στη συγκεκριμένη θέση ώστε να επιτυγχάνεται μαζί με την σκόπευση και η σωστή εφαρμογή στην παρειά από τον χρήστη. Αυτό όμως έφερε τον άξονα της κάνης οριακά πάνω από τον ώμο του χρήστη επιτείνοντας την ανάκρουση σε συνέργεια της μεγαλύτερης μάζας – σε σχέση με τα σύγχρονα τυφέκια- των κινούμενων εσωτερικών μερών.
Ταυτόχρονα εντοπίζουμε και ένα αναχρονισμό –σε σύγκριση με τα μεταγενέστερα τυφέκια εφόδου- που εντοπίζεται σε αυτό που αποκαλείται “manual of (fire)arms”, δηλαδή τις δεξιότητες και τις κινήσεις που κάνει ο χρήστης κατά την λειτουργία. Το ΑΚ47 ακολουθεί την διάταξη των τυφεκίων του Β’ΠΠ (τα περισσότερα με σύστημα λειτουργίας κινητού ουραίου) με όλα τα στοιχεία ελέγχου τοποθετημένα στην δεξιά πλευρά ώστε να χειρίζονται με ένα και μόνο χέρι.
Από την άλλη θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Kalashnikov σαφώς προσαρμοσμένο για χρήση από στρατιώτες χωρίς αναπτυγμένες δεξιότητες εξυπηρετούσε με την διάταξη αυτή αυτό ακριβώς τον σκοπό. Σε αντίθεση τα σύγχρονα τυφέκια του απαιτούν την συντονισμένη χρήση και των δύο χεριών.
Εικόνες που πήραμε από το εγχειρίδιο χρήστη του Ουγγρικού ΑΚΜ της Kassnar
Εκεί που κατά τη γνώμη μας υστερεί το σχέδιο είναι στη δυνατότητα προσαρμογής του στο νέα μορφή των σύγχρονων τυφεκίων μάχης.
Χρησιμοποιούμε την τελευταία αυτή λέξη για να δείξουμε ότι ο τρόπος πολέμου έχει μεταβληθεί από τον 1ο πόλεμου του κόλπου και μετά. Από τον πόλεμο ελιγμών μεταβήκανε σε ένα μείγμα διαφορετικών εμπλοκών. Από τις αποστάσεις αναπνοής των μαχών σε κατοικημένες περιοχές, στις αποστάσεις εμπλοκής μακράν των 300 μέτρων στα ανοιχτά πεδία του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Οι τελευταίες επιβάλλουν σκοπευτικά καλύτερης δυνατότητας ευθυγράμμισης και μακρύτερης σκοπευτικής γραμμής από αυτά το ΑΚ47, ώστε να επιτυγχάνεται καλύτερη ακρίβεια βολής.
Ταυτόχρονα τα δυτικά κράτη έχουν αναπτύξει την ικανότητα νυχτερινών επιχειρήσεων που ξεκάθαρα επιβάλλουν την χρήση υπέρυθρων και θερμικών σκοπευτικών αλλά και βοηθημάτων όπως υπέρυθρων καταδεικτών Laser και φωτός. Η προσαρμογή αυτών στο ΑΚ47 είναι δυνατή αλλά συχνά και προβληματική, κάτι στο οποίο θα αναφερθούμε πιθανόν στο μέλλον.
Επιγραμματικά αποφεύγοντας να αναφερθούμε στα συνήθη θέματα όπως αξιοπιστία, φονικότητα και στη σύγκριση με τις ανταγωνιστικές σχεδιάσεις, προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τη θέση του ΑΚ47 στο σήμερα με βάση την Εργονομία, την Διασυνδεσιμότητα και δυνατότητα Εκσυγχρονισμού.
Στο επόμενη ανάρτηση: Το ΑΚ47 στην Αμερική σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου